Goede zusters en broeders in Sint-Jan,

Hoe verloopt het gesprek tijdens een rouwbezoek?

Je luistert naar degene die iemand uit handen heeft moeten geven.
De pijn en verdriet, de tranen, de glimlach wanneer herinneringen worden opgehaald…

Het wordt moeilijker wanneer iemand met de beste bedoelingen zegt: 'Ik weet hoe je je voelt'.
Neen! Ze weten niet hoe die ander zich voelt.

Sommigen van ons hebben onlangs een dierbaar iemand verloren.
Anderen reeds vele jaren geleden. Echtgenoten en levenspartners, ouders, broers en zussen, zoon of dochter, kleinkind, vrienden en collega's…

Sommigen van ons worstelen met het verdriet dat nog zo recent is. 

Ze  worstelen met het verlies van een geliefde en worstelen om een manier te vinden om zonder hen te leven.

Sommigen van ons leven met verdriet dat in de loop van de tijd is veranderd:
ze hebben een manier gevonden om met het verlies te leven.
Liefde blijft mensen verbinden.

Sommigen van ons leven met een verdriet dat is toegenomen, omdat er een steen op het hart is blijven liggen:
spijt en spanningen die niet zijn opgelost, woorden die zijn gezegd of net niet zijn gezegd, dingen die zijn gedaan of niet zijn gedaan.

Sommigen hebben onlangs minder goed nieuws ontvangen.
Een ziekte die plots de kop opsteekt, een herval na vele jaren…
het leven vol onzekerheid, vol angst, geen blijf weten met jezelf, je sterk houden voor je naaste…

In deze dagen van herdenken geven we plaats en ruimte aan ons eigen, unieke verdriet.
Zoals het boek Klaagliederen het zegt:
‘Allen die voorbij komt, zie het lijden dat ik moet dragen, dat Jahwe mij aandeed op de dag van zijn toorn, zie, wie heeft ooit zo geleden.’ (1,12)

Hoewel we ons verdriet zelf en alleen moeten verwerken, zijn we toch ook ‘verbonden’ in ons verdriet.
We kunnen in stilte en met heel ons hart bidden voor onze geliefden,
maar vandaag voelen we een diepe verbondenheid en komen we samen om ze te noemen en hen aan God toe te vertrouwen.
Hoewel verdriet mensen kan scheiden, verenigt het in deze dagen dus ook.
Wanneer we onze geliefden een naam geven, staan we naast elkaar in ons eigen verdriet en steunen we elkaar en houden we elkaar vast in liefde.

En ons verdriet verenigt ons ook met Christus. We kunnen er zeker van zijn dat wanneer wij wenen, Christus ook weent doorheen onze tranen.
Hij die weende toen zijn vriend Lazarus stierf, die de wanhoop van pijn en verlatenheid zelf heeft ervaren, Hij weent met ons en deelt in ons verdriet.

En wanneer we onze overleden geliefden noemen, kunnen we ook verenigd zijn in ‘hoop’.
De hoop die voortkomt uit het feit dat we weten dat de liefde van God sterker is dan de dood.
De liefde van God voor ons is sterk… ja, sterk genoeg om Jezus' dood aan het kruis om te vormen tot nieuw leven.
En deze liefde belooft hetzelfde nieuwe leven voor ons allemaal. De liefde van God voor ons is sterker dan de dood zelf. Zoals Paulus schreef in zijn brief aan de Romeinen:

‘Ik ben ervan overtuigd, dat noch de dood noch het leven, noch engelen noch boze geesten, noch wat is noch wat zijn zal, en geen macht in den hoge of in de diepte,
noch enig wezen in het heelal ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, die is in Christus Jezus onze Heer.’
(Rom. 8, 38-39)

God maakt iedereen naar Gods eigen beeld:
de helden van het geloof, die heiligen die de Kerk vandaag eert;
de nederige, onbezongen heiligen, die onbekend of lang vergeten zijn;
de gewone heiligen die we kenden en die ons leven hebben aangeraakt met het voorbeeld van hun liefde en geloof;
en degenen die ons vriendelijkheid, liefde en zelfopoffering hebben getoond, maar zonder het te definiëren als geloof.

Ze zijn allemaal gemaakt naar Gods eigen beeld. En wat God heeft gemaakt, heeft God lief; en wat God liefheeft, zal God niet verloren laten gaan.
Laten we van hen houden en voor hen bidden in de dood, zoals we van hen hielden en voor hen hebben gebeden in het leven…
hen in gebed bij God aanbevelen en hen aan Gods goede zorgen toevertrouwen.
En laten we voor elkaar bidden, elkaar steunen in ons verdriet en onze hoop.

Een zalige Hoogdag en warme dagen van diepe verbondenheid!

Eric Pétré, KJSJ
Prelaat van het Prioraat van de Lage Landen