Grootprioraat van de BENELUX
Prioraat van de Lage Landen
PRELAAT
Excellenties,
Waarde Ridders, Ridderdames en Donaten,
Goede broeders en zusters in Sint-Jan,
Wie heeft de schokkende beelden niet gezien…
Een pasgeboren tweeling werd gedood tijdens een Israëlische luchtaanval in Gaza terwijl hun vader naar een overheidskantoor ging om hun geboorte te registreren.
Asser, een jongen, en Ayssel, een meisje, waren net vier dagen oud toen hun vader Mohammed Abu al-Qumsan hun geboortecertificaten ging ophalen.
De man kreeg telefoon van zijn buren dat hun huis in Deir al Balah – in het centrum van Gaza – gebombardeerd was.
Bij de aanval kwamen ook zijn vrouw, Joumana Arafa, en de oma van de tweeling om het leven.
De beelden van een vader kapot van verdriet…
Net zoals het bericht uit eigen land waarbij een jong gezin van de weg werd gereden…
Beelden die mensen raken, die hevige emoties oproepen…
In diezelfde week krijgen we in de liturgie op deze hoogdag beelden van hoop voor iedereen
die vandaag in het nauw wordt gedreven en op zoek is naar een toevluchtsoord.
Oorlog, verdrijving, vlucht, honger en geweld: dit zijn de berichten die bijna dagelijks bij ons thuis binnenvallen.
Wat we zojuist uit het evangelie van Lucas hoorden, klonk heel anders: er werd gesproken over zegen, over lofprijzing, over de aankondiging van geboorten, over nieuw leven.
Geen issue voor de hedendaagse mediawereld, waarschijnlijk niet spannend genoeg.
De lezingen op deze feestdag bevatten voldoende kracht en actuele explosiviteit om openbaar te worden gemaakt en aangekondigd te worden.
Je hoeft alleen maar goed te kijken en te luisteren. Dit vergt wel wat moed, want de achtergrond van de lezingen is er om gelezen en beluisterd te worden.
We kennen de vrouwen waarover in Lucas gesproken wordt: Elisabeth en Maria – vrouwen waarvan de namen aan ons zijn overgeleverd.
Beiden zijn zwanger. Het tedere, groeiende leven ‘woont’ in deze twee vrouwen.
Het evangelie van Lucas begint met deze aankondiging van nieuw leven. En dus koos Lucas precies het goede.
Zijn woorden zouden gehoord moeten worden door mensen die als ‘verslagen’ volkeren in het Romeinse Rijk enorm veel lijden en geweld hebben meegemaakt en hebben moeten doorstaan.
In tijden van gevaar en geweld tussen mensen, zoals bij een burgeroorlog, zal bijna niemand gaan wandelen en zich zo aan gevaar blootstellen.
De evangelist Lucas is zich bewust van deze realiteit en drukt deze ook uit: “In die dagen vertrok Maria en haastte zich naar een stad in het bergland van Judea”.
Er wordt gesproken over ‘haast’ en ‘bergen’: Maria haastte zich naar de bergen.
Er moet worden vermeld dat het bergachtige gebied van Judea in politiek moeilijke tijden altijd een toevluchtsoord was.
Dit is waar je naartoe ‘snelde’ als je bescherming zocht. Dat deed Maria ook. Hoewel ze zwanger was, haastte ze zich.
Omdat ze bescherming zocht in een huis waar ze welkom was en kon verblijven.
Ze vond deze plek: “Ze ging het huis van Zacharias binnen en begroette Elisabeth”.
Haar vertrek naar de bergen wordt een ontmoeting en geeft haar de geborgenheid en bescherming die ze in haar situatie nodig heeft.
Dergelijke plaatsen, waar een menselijk leven bescherming en veiligheid vindt, zijn plaatsen van ontmoeting met God.
De dialoog tussen de twee zwangere vrouwen, Elisabeth en Maria, is als een gebed.
Het is samengesteld uit woorden die ervaringen van Gods nabijheid uit het Oude Testament weerspiegelen.
Woorden van hoop voor de Joodse gemeenschappen die in Jezus geloofden en waar ze goed vertrouwd mee waren.
Op deze manier bekeken, is de boodschap van de zwangere vrouwen en het huis een symbool van veiligheid, bescherming, versterking en vertrouwen.
Het is het visioen van een omgekeerde wereld: heersers ontneemt Hij hun troon, maar hij verheft de geringen;die hongeren overlaadt Hij met gaven en rijken zendt Hij heen met lege handen.
Het lied van Maria, van een vrouw die een kind verwacht. Een vrouw die onze wereld recht zet. Een vrouw die ons daarmee de weg laat zien naar de hemel, naar het Rijk van God.
En we worden uitgenodigd het niet te laten bij het kijken naar een visioen. We kunnen zelf anders gaan denken en voelen.
Als we tenminste de verwachting van Maria durven delen. Leven in de verwachting van Gods koninkrijk: zijn wereld waarin de verhoudingen worden omgekeerd.
Samen delen van de rijkdom die we ervaren in ons leven. Met allen die uitzien naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Is dat niet de diepste betekenis van de Tenhemelopneming van Maria?
Dat zij door haar manier van leven helemaal in dienst staat van Gods plannen met de mensen.
Maria neemt ons niet mee in een vlucht naar boven. Ze haalt ons niet van hier weg.
Wel blijft zij ons van hierboven nabij. Ze helpt ons om beschikbaar te zijn voor wat God van ons vraagt, zoals zij het zelf ooit was.
Op deze manier bekeken is de boodschap van de zwangere vrouwen en het huis een symbool van veiligheid, bescherming, versterking en vertrouwen.
Het bieden van bescherming, het versterken en troosten van degenen die op de vlucht zijn voor geweld, oorlog en onderdrukking vergt moed – zelfs vandaag de dag.
Sint-Jan die in het evangelie van vandaag niet met naam wordt vernoemd, maar wel zeer betrokken is, blijft ons oproepen en uitdagen om ook vandaag die zorg concreet in te vullen…
‘Pro Fide, Pro Utilitate Hominum’.
Moge onze Moeder, opgenomen in de hemel, ons helpen om elke dag hogerop te klimmen door onze dienstbaarheid en lofprijzing.
Zo mag de hemel vandaag wat blauwer kleuren met een feestelijke zon en mogen we hoopvol en vastberaden ons blijven inzetten voor de mensen, de wereld die ons worden toevertrouwd.
Een zalige hoogdag en een bijzondere dank en proficiat aan alle moeders en diegenen die -vanuit hun hart- zo goed zijn als een moeder!
Op deze feestdag wens ik jullie allen een zalige hoogdag in verbondenheid.
Laat de zon en de hoop volop binnenstromen in jullie harten!
Hartelijke groet
in verbondenheid,
Prelaat Eric
Eric Pétre, KJSJ
Prelaat Van het Prioraat van de Lage Landen